Janusz Kusociński urodził się
15 stycznia 1907 roku w Warszawie.

    Był najmłodszym z sześciorga dzieci  Klemensa i Zofii ze Śmiechowskich

    Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie ojciec jego, urzędnik kolejowy, objął małe gospodarstwo rolne.

    Edukację szkolną znany olimpijczyk rozpoczął w Liceum im. K. Nawrockiego w Warszawie, później w szkole powszechnej, a zakończył ją w Państwowej średniej Szkole Ogrodniczej w Warszawie, zdobywając dyplom ogrodnika.

    Debiut sportowy J. Kusocińskiego miał miejsce podczas meczu piłkarskiego "Ożarowianki" z "Józefowianką". Jako 17-letni chłopiec wstąpił do klubu sportowego "Sarmata" gdzie zaczął stawiać pierwsze kroki w lekkiej atletyce.

    Przypadek zrządził, że w czasie święta klubów robotniczych poproszono Kusocińskiego o zastępstwo w biegu na 800 metrów. Pokonał wówczas drużynę "Skry" odnosząc wspaniałe zwycięstwo. Były to początki jego błyskotliwej kariery, rozgłosu nie tylko w Polsce ale i poza jej granicami.

    W 1928 roku "Kusy" /pseudonim J. Kusocińskiego/ przechodzi na stałe do klubu "Warszawianka" i już do końca swojej kariery sportowej wierny pozostanie jego barwom. Trenerem Kusocińskiego był znany estoński lekkoatleta Klumberg. Wspaniałe sukcesy na stadionach Pragi, Wilna, Warszawy wpisują młodego polskiego sportowca na listę najlepszych biegaczy kraju.

W1931 roku Kusociński powołany zostaje do wojska, gdzie w wolnych chwilach intensywnie trenuje. W biegu Wilanów-Warszawa, rozgrywającym się o drużynowe mistrzostwo Warszawy, doznaje kontuzji nogi, która przez wiele lat będzie utrudniać mu starty, aż w końcowym efekcie przerodzi się w chroniczny stan zapalny kaletki maziowej. Po odbyciu służby wojskowej Kusociński rozpoczyna pracę w swoim zawodzie w charakterze ogrodnika w warszawskich Łazienkach i tam też zamieszkuje.

W początkach lat trzydziestych zaczynają się nim interesować kluby zagraniczne. Potwierdzeniem tego są wyjazdy na zawody lekkoatletyczne do Brukseli, Sztokholmu, Brna, Amsterdamu, Londynu i Kopenhagi.

W1932 roku wyjeżdża na Igrzyska Olimpijskie do Los Angeles, gdzie zdobywa złoty medal w biegu na 10.000 m. w czasie 30.11.4. , oraz przełamuje hegemonię Finów- najszybszych długodystansowców świata.

Po sukcesie w Los Angeles J. Kusociński powoli wycofuje się z życia sportowego. Przyczyną jest coraz bardziej rozwijająca się choroba nogi.

W 1935 roku podejmuje pracę w redakcji "Gazety Polskiej" i zostaje zagranicznym sprawozdawcą tego pisma. W dwa lata później rozpoczyna studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie /dziś Akademia Wychowania Fizycznego/.

Ostatnim sukcesem, zamykającym karierę sportową Kusocińskiego było zwycięstwo na mistrzostwach Polski w biegu na 10.000 m zorganizowanych 9 lipca 1939 roku w Poznaniu.

1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Janusz Kusociński, jak wielu polskich sportowców, staje do walki z hitlerowskim najeźdźcą. Jako ochotnik bierze udział w obronie Warszawy w szeregach kompanii karabinów maszynowych, II batalionu, 360 pułku piechoty. Podczas walk jest dwukrotnie ranny. Na kilka dni przed kapitulacją Warszawy zostaje dowódcą plutonu. Rozkazem Dowództwa Obrony w dniu 28 września 1939 roku otrzymuje Krzyż Walecznych. Drugi raz odznaczenie to otrzymał pośmiertnie 19 czerwca 1967 roku.

Podczas okupacji J. Kusociński pracuje jako kelner w Gospodzie Sportowców "Pod Kogutem". W tym okresie angażuje się w działalność konspiracyjną. Należy również do podziemnej organizacji oficerów lotnictwa "WILKI".

Aresztowany przez Gestapo 26 marca 1940 roku zostaje przewieziony do więzienia na Mokotowie. Następnym etapem tortur i przesłuchań jest Aleja Szucha i więzienie na Pawiaku. Bity i katowany nie zdradza nikogo. 21 czerwca 1940 roku J. Kusociński wraz z transportem więźniów przewieziony zostaje do Palmir koło Warszawy i tam rozstrzelany.

Sportowiec
Janusz Kusociński

Symbol wszystkiego, co najlepsze,
najpiękniejsze, najwartościowsze
w historii polskiego sportu.

                 Kusociński w biegu na 10 km na Olimpiadzie w Los Angeles

Awers i rewers
złotego medalu olimpijskiego
Janusza Kusocińskiego

Chroniony przez rodzinę przetrwał II wojnę światową. Ofiarowany Kościołowi pod koniec lat siedemdziesiątych, został skradziony w nocy z  16  na  17 IX 1981 r. z Kaplicy Baryczków na Starym Mieście w Warszawie. Los jego jest nieznany.

                                   Praga 1928 r.

8 IX 1928 r. to właściwy początek jego kariery sportowej. Zwyciężył wtedy w biegu na 5 km w mistrzostwach lekkoatletycznych Polski.
Praga 16 i 17 IX 1928 r. Kusociński wygrywa bieg na 5 km, to był jego pierwszy występ w barwach narodowych.

Dla uczczenia jego pamięci od 1954 rozgrywane są zawody lekkoatletyczne o Memoriał Janusza Kusocińskiego.

Od 1975 przyznawana jest Nagroda im. Kusocińskiego za wybitne osiągnięcia sportowe, zawodowe i działalność społeczną (pierwszym laureatem był Stanisław Marusarz). Autor pamiętnika "Od palanta do olimpiady" (1933).